Dat de fauteuil erbij hoort maakt het zowel moeilijker als gemakkelijker. Moeilijker omdat je bij zo’n zeteltje het perspectief goed moet krijgen. Makkelijker omdat je daarmee meer houvast hebt, met ijkpunten om het model zelf te controleren. Maar we moeten ons goed realiseren dat een goede opbouw cruciaal is bij het welslagen.
De hangende hand en het portret werk ik in de tweede week verder uit. Voor het gelaat kamp ik weer met details die ik niet helemaal goed krijg. Ik weiger op een of andere manier kleinere penselen te gebruiken. Zo lukt het natuurlijk niet. Misschien moet ik toch eens een portret wat groter uitwerken om daar wat dieper in te duiken.
Ik ben best tevreden over het eindresultaat. Er zijn nog gebreken aan, maar als ik vergelijk met de werkjes van september en oktober zie ik toch een bemoedigende vooruitgang.
